TΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

"Ηταν η πρωτη φορα που εβλεπες ενα κειμενο,στο οποιο η καθαρευουσα,τα γαλλικα,η αργκο,το αποσπασμα απο ενα Λατινο συγγραφεα γειτονευε μ' ενα λαικο τραγουδι.Πρωτη φορα συναντησα τετοια πολυγλωσσια".
Με αυτα τα λογια ο Σταματης Φασουλης προλογιζει στο LIFO την μεταφορα στο θεατρικο σανιδι απο τον ιδιο ενος βιβλιου απο αγαπησα πολυ.Προκειται για το τριτο στεφανι του Κ.ΤΑΧΤΣΗ.Το βιβλιο πρωτοεκδοθηκε το '62 και δεν το διαβασε κανεις.Επανεμφανιστηκε το '71 και στα επομενα χρονια διαβαστηκε απιστευτα πολυ κυριως μεσα στις φυλακες απο πολιτικους κρατουμενους της τοτε χουντας.
Εγω το ανακαλυψα στα τελη της δεκαετιας του '70 ,οταν η μεταπολιτευση εχει αφησει πια ελευθερες και τις πιο ανατρεπτικες φωνες (δεν θα μπορουσε να κανει κι αλλιως) και μεις φοιτητες τοτε της προσφατα πληγωμενης Νομικης,αναζητουσαμε την κουλτουρα μας και την πολιτιστικη μας ταυτοτητα.
Ο Ταχτσης θα φτιαξει με μια εκπληκτικη μυθοπλασια ενα εξαιρετο καμβα της Αθηναϊκης κοινωνιας -αστικης και μη-της δεκαετιας του '30.Με μια αβιαστη γλωσσα,που θεωρω οτι ειναι και το πιο υπεροχο στολιδι του βιβλιου,μια γλωσσα περα για περα απροσποιητη,οπως και οι χαρακτηρες του,στηνει μπροστα μας ενα θεατρικο σκηνικο βγαλμενο μεσα απο τα σπλαχνα της Ελλαδας.Τα προσωπα του εργου μυθικα και συγχρονως εντελως αληθινα ,ξεφυτρωνουν πισω απο κλειστες πορτες και μας αποκαλυπτουν μυστικα και αληθειες που η τοτε κοινωνια δεν επετρεπε να βγουν στο φως. Ο καθως πρεπει αστισμος της εποχης απερριπτε την αληθεια κρυμενος πισω απο τον καλα κατασκευασμενο μυθο του.Αυτον τον μυθο αποκαθηλωσε ο Ταχτσης, βαζοντας στο στοχαστρο πρωτα απο ολα τον ιδιο του τον εαυτο,ζωντας μια ζωη ευαλωτη και ευθραυστη.Η κεντρικη ηρωιδα η Εκαβη ειναι μια γυναικα που κλεινει μεσα της την Ελλαδα,ειναι η Ελλαδα.
Μια Ελλαδα που κλαιει,αγωνιζεται ,ποναει,αδικειται, θρηνει και βαζει διπλα στην λαμπροτητα της μια χυδαιολογια,μια φτηνια που κι αυτη της ταιριαζει.
Αναλυοντας το εργο του ο συγγραφεας σε μια συνεντευξη στον Ταχυδρομο ειχε πει χαρακτηριστικα"Ετσι οταν διαμαρτυρεται και κλαιει η ηρωιδα,διαμαρτυρεται και κλαιει η Ελλαδα.Κι εγω αυτο ηθελα να κανω-να βαλω την Ελλαδα να κλαψει,να κλαψω την Ελλαδα,να κλαψω με την Ελλαδα."
Ο Φασουλης βλεπει το εργο σαν ενα διαστημικο ταξιδι στο παρελθον,ενα ταξιδι επιστημονικης φαντασιας στο παρελθον για πραγματα που δεν ξερουμε,που αγνοουμε.Επιθυμει να παει πισω στον χρονο για να δουμε πως ζουσε τοτε ο κοσμος.
Το μικρο αγαπημενο μου αναγνωσμα ειχε περασει στο παρελθον πολυ κακες στιγμες στην τηλεοπτκη του μεταφορα,μολονοτι ειχε πρωταγωνιστες,λαμπρα ονοματα της σκηνης.Ο σκηνοθετης δεν σταθηκε στο υψος του κειμενου,αδικησε τους χαρακτηρες,και σκηνοθετησε μεσα σε κουτσα σκηνικα εναν ολοκληρο κοσμο,μια δυσκολη εποχη. Σκετη καταστροφη.
Ευχομαι φετος το κειμενο του Ταχτση να ανασανει τον αερα της μοναδικοτητας του και να ξαναγεννηθει στα χερια του Σταματη Φασουλη.Ας μιλησει παλι η γλωσσα του μεσα μας για να μας διδαξει την αληθεια και την ελευθερια που εκανε πραξη ο συγγραφεας του.
Κι αν οι νεοτεροι δεν αναγνωριζουν κατι οικειο στα κειμενα αυτα,ας ταξιδεψουν με το διαστημοπλοιο του Φασουλη για να δουν τη γη απ'τη σεληνη.Το ταξιδι ειναι διαχρονικο πιστεψτε με.