ΧΡΩΜΑΤΑ

Αν ητανε να πουμε ενα παραμυθι για τη φυση, θα λεγαμε οτι καθε βραδυ μια νεραιδα βουταει τα πινελα της στα πιο φανταχτερα χρωματα και ζωγραφιζει ολο κεφι λουλουδια και δεντρα,καρπους και φυλλα.
Ενα μικρο θαυμα γινεται αληθινο μπροστα στα ματια μας και μας χαριζει ηρεμια και ευεξια.
Αυτη την εποχη εχουν αρχισει στον κηπο οι εργασιες καθαριοτητας, γιατι καθως ανεβαινουν οι μυστηριωδεις χυμοι και η φυση ξυπναει δημιουργικα, χρειαζεται να ξεχωρισουμε τα ζιζανια, να κοψουμε τα ξερα κλαδια, να βαλουμε λιπασματα, να ανανεωσουμε το γκαζον και παει λεγοντας.
Ειναι μια απασχοληση που μου δινει μεγαλη χαρα και κουραση δεν λεω, αλλα οταν τελειωσω με τα δυσκολα,περναω και ξαναπερναω για να δω τις δημιουργιες μου και να χαρω τα καινουρια βλασταρια στα παρτερια και τις γλαστρες.

Ο μικρος βασιλικος περιμενει καρτερικα να τον μεταφερω σε μια μεγαλυτερη γλαστρα και στο μεταξυ δεχτηκε μια απροσμενη επισκεψη.Ο ιπταμενος φιλος μας δεν μπορεσε να αντισταθει στο αρωμα του.

Μια τεραστια, πελεκημενη στο χερι πετρα, ητανε καποτε ο χωρος για την υπαιθρια μπουγαδα.

Αργοτερα οταν το πλυντηριο των ρουχων την συνταξιοδοτησε, ειχε μεινει μονη και παραπονεμενη σε μια γωνια να ατενιζει το μελλον της με αδειο βλεμμα.

Σημερα δινει πνοη σε μια υπεροχη αγκαλια απο νεραγκουλες και αφηνει χωρο να μεγαλωσει εκει και μια μωβ ιριδα.Νομιζω πως με την καινουρια της χρηση, μπορει να ζει και να ονειρευεται ξανα.

Κι αλλος επισκεπτης προσγειωθηκε στα ανθη της μηλιας.Δυστυχως καθε χρονο γεμιζει λουλουδια, αλλα δεν εχουμε γευτει κανενα μηλο, γιατι χρειαζονται πολλα ραντισματα για να αποφυγουμε τις αρρωστιες.Αυτη η ιδεα δεν μου αρεσει καθολου μπορω να πω κι ετσι την αφηνουμε στην ησυχια της.

Το μαρουλακι μου παραμεγαλωσε και το αφησα να δωσει τον ευλογημενο του σπορο στην γη,για να εχουμε καινουρια σοδεια του χρονου.

Αυτη η παραμυθενια νεραιδοπαλετα, εχει χρωματισει εντελως ξεχωριστα τα τριανταφυλλα του κηπου.Βασιλιας των λουλουδιων, καθισμενος λιγο εγωιστικα στο θρονο του με μια διαθεση "μην αγγιζετε",το τριανταφυλλο αυτη την εποχη εχει την τιμητικη του.Και θα συνεχισει να μας χαριζει αγκαλιες ευωδιαστα λουλουδια ολο το καλοκαιρι.

Στο παραμυθι μας κατι φαινεται να στενοχωρεσε την νεραιδα με τα χρωματα και αφησε εδω μια πινελια μαυρο.Δεν φαινεται κι ασχημο, με λιγη καλη διαθεση μπορει να ειναι και χαρουμενο.

Αυτη την εποχη εχει ανθισει και η πορτοκαλια.Ειναι υπεροχο να περνας απο κει και να σε τυλιγει το αρωμα της.

Η μαργαριτα αυτη φυτεμενη πριν πολλα χρονια, απο χερι αγαπημενο που δεν υπαρχει πια, ειναι η πιο σταθερη μου φροντιδα, με την ευχη να αντεξει οσο γινεται περισσοτερο μεσα στο χρονο.

Στο παραμυθι μας υπαρχουν και πολλα πουλια, που τα τελευταια χρονια εχουν αρχισει να εμφανιζονται ολο και περισσοτερο.Μια τεραστια καρακαξα ερχεται να φαει τα ψιχουλα ψωμιου που αφηνω σε μια γωνια του κηπου, μαζι με τα σπουργιτια.

Το πρωι ειχα την μεγαλη τυχη να δω και εναν τσαλαπετεινο να ψαχνει για σκουληκια με το περιεργο λοφιο του.Αλλα αυτο που δυστυχως δεν μπορω να αιχμαλωτισω ειναι το κελαηδισμα του κοτσυφα που εχει φτιαξει τη φωλια του στα κλαδια του πευκου και με ξυπναει τα πρωινα με τις υπεροχες μελωδιες του.
Με ποση ευκολια η φυση μας δωριζει την ομορφια της.

Λεω να μεινω ενα βραδυ ξυπνια να ζησω το παραμυθι μου απο μεσα, αλλα νομιζω πως εχει μεγαλυτερη αξια να το πλαθω στο μυαλο μου οπως εγω το θελω.

Τι περισσοτερο να πω;

Και ζησαν αυτοι καλα και μεις καλυτερα.....