ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ

Τελικα νομιζω πως τα καταφερα. Το προβλημα ητανε στον Internet Explorer 9 που δεν ξερω για ποιο λογο κι εντελως ξαφνικα εχασε τον λογαριασμο μου και ακομα δεν λεει να τον ξαναβρει. Ας ειναι δεν του κραταω κακια, αν και για μια στιγμη ειχα πιστεψει πως ειχα χασει ολη την διαδικτυακη μου περιουσια και πηγα να βαλω τα κλαματα για τοσο κοπο που πηγε χαμενος.Τελικα με τη βοηθεια του γλυκυτατου Βαγγελη που ηρθε με τα συνεργα του τον παρακαμψαμε για λιγο και ο ασθενης ξαναβρηκε το χρωμα του και εγω το χαμογελο μου.

Θα σκεφτουμε αργοτερα τι θα κανουμε με την παρτη του και με τι τροπο θα τον τιμωρησουμε για την τοση ταλαιπωρια.

Ειναι κι εκεινη η ανοιξη που φετος δεν λεει με τιποτα να ερθει για να φτιαξει λιγο το κεφι μας.

Απο τα παραθυρα της δουλειας βλεπω το βουνο στεφανωμενο με μια γιρλαντα απο παχια ολοασπρη κρεμα. Σε λιγο το συννεφο γινεται μαυρο, ολο το σκηνικο χειμωνιατικο και μας τυλιγει μια απιστευτη καταιγιδα.Απο το ιδιο παραθυρο εχω απολαυσει τετοια εποχη τα πιο ομορφα δειλινα και ενα πορτοκαλι χρωμα να βαφει τον οριζοντα με χαρη.

Φετος ολα μοιαζουν διαφορετικα και λιγο μιζερα.Μου φαινεται πως και η φυση εχει συνομωτησει με τις δυναμεις του κακου για να μας φορτωσει με θλιψη και ενοχες.

Ειναι μια ασυνηθιστη κατασταση για μας. Εκει που περιμεναμε να απολαυσουμε τους κοπους μας και να χαρουμε μια βραδια με αναμμενα κερια στον κηπο με φοντο τα φρεσκα τριανταφυλλα, ηρθαν τα μαυρα συννεφα.

Η κορη μου τηλεφωνει απο την Κρητη."Μαμα εδω βρεχει συνεχεια και εχω παθει καταθλιψη.Μενω μεσα και βλεπω ειδησεις, μπορεις να μου πεις τι θα απογινουμε εμεις και γιατι σπουδαζουμε με τοσο κοπο;"Δεν εχω μια προχειρη απαντηση και της προτεινω να κλεισει την τηλεοραση και να βγει μια βολτα να δει τους φιλους της.

Αλλα μεσα μου ξερω καλα οτι μια τοσο δυσκολη κατασταση δεν λυνεται με προχειροτητες.

Αυριο το πρωι το ιδιο ακριβως προβλημα θα ορθωθει και παλι και θα ζητησει τη λυση του.

Χτες κοιτουσα τους τουριστες στο Συνταγμα.Περπατουσαν αμεριμνοι και υστερα ανοιξαν πολυχρωμες ομπρελες για να προστατευτουν απο την δυνατη μπορα.Τι να σκεφτονται αραγε για μας; Μας λυπουνται, η μας μισουν, αφου τους εμαθαν οτι τοσα χρονια ειμαστε το παρασιτο της Ευρωπης και τρωμε τους δικους τους κοπους;

Προτιμω να μην μαθω γιατι τα νευρα μου θα γινουν τσιτα παλι.

Εχει μπει τοσο βαθια το μαχαιρι μεσα μου και νιωθω την οπισθοδρομηση που ερχεται, που μου φταινε ολα.Οσο κι αν υπηρξαμε παρασιτα, μια συνεισφορα στον πολιτισμο αυτης της ηπειρου την ειχαμε. Και στη επιστημη και στην παιδεια, αλλα και στην καταγραφη της ιστοριας των πολεμων, εχουμε να επιδειξουμε σαν λαος πολλες περγαμηνες.

Η μεγαλη μας ευθυνη βρισκεται στις λανθασμενες μας επιλογες που επετρεψαν τοσα χρονια σε αναξιες κυβερνησεις να ξεπουλανε καθημερινα ονειρα και υποσχεσεις στο βωμο των πελατειακων σχεσεων για την διατηρηση της εξουσιας.

Κυβερνησεις με κοντοφθαλμη πολιτικη που ηρθαν να αλλαξουν τον τοπο και με τοση ευκολια μετασχηματιστηκαν σε αρπαγες και διαπλεκομενοι σε σκανδαλα οικονομικων συμφεροντων.

Και μεις το επιτρεψαμε να συμβει αυτο, με την ψηφο μας και την ανοχη μας.

Θα ξαναπαω στο παραθυρο.Ας ειναι αυγη, ας ειναι δειλινο, δεν με νοιαζει.Θελω μονο να ξαναδω χρωματα.Να με λουσει το φως που ανατανακλαται στα βουνα της Αιγινας καθως την βλεπω να αναδυεται μεσα απο την θαλασσα. Να νιωσω σιγουρια πως ολα ειναι εκει, στερεα και δυνατα,οπως προνοησε γιαυτα η φυση και η ζωη μπορει να με παει με σιγουρια και σταθερα βηματα ολο και πιο πανω.

Κι η ελπιδα να ξεπηδησει μεσα μου σαν το χαμογελο μικρου παιδιου που σπαταλιεται ακοπα σαν το ταχταρισεις.

Κι υστερα θα παω στον κηπο μου για να δω τα καινουρια λουλουδια και τις φασολιες να μεγαλωνουν.

Δεν ηθελα να μελαγχολησω, ουτε να σας χαλασω τη διαθεση, αλλα ηταν αυθορμητο ολο αυτο και το αφησα να βγει.Και εβαλα χαρουμενες εικονες για να κανουν τη διαφορα.