ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΧΝΑΡΙΑ

Αδεια βηματα με το βλεμμα στο απειρο.Ο νους ταξιδευει και στελνει περιπαικτικα μηνυματα στη ληθη.Ολες οι προσπαθειες αποτυχημενες.Σαν να αλλαξε χρωματα ο ουρανος κι η θαλασσα αποτραβηχτηκε φοβισμενη για να αφησει περισσοτερο χωρο να ανασανουμε.

Τυφλη ελπιδα η αισιοδοξια κρυβει το αληθινο σου προσωπο που πασχιζει ματαια να αντικρισει την αληθεια πισω απο επιλογες και αποφασεις που παρθηκαν χωρις τη δικη σου συμμετοχη.Σαν αποτυχημενο τηλεοπτικο προιον, που μεθοδευει την ανανηψη του με καθε μεσο και ανασυρει απο το συρταρι τη χρυση εφεδρεια της προηγουμενης δεκαετιας για να δρεψει δαφνες μεσα απο το καμενο πλεον χαρτι της εφημερης αναζητησης του ονειρου, μου μοιαζει ετουτη την εποχη η χωρα μου.
Ενα βομβαρδισμενο δρομο βαδιζουμε και συχνα, ερχεται ξαφνικα η νυχτα, μερα μεσημερι, οταν ανακαλυπτουμε οτι συντομα το μελλον θα ειναι οδυνηρο παρον και τα γεγονοτα θα εξελιχθουν καταιγιστικα σε βαρος μας.

Πριν λιγες μερες ημουνα λατρης καθε απομερης γωνιας αυτης της πολης και τωρα η ιδια γεμισε σκιες και καμμενα ονειρα.Χτες στο κεντρο της πολης δεν σταθηκα στη Σταδιου.Σωροι με λουλουδια και αναμμενα κερια στο σημειο μηδεν μιας πολης που νοιωθω πως δεν μας ανηκει πια.Μιας πολης που την χαρισαμε στην λατρεια της υπερκαταναλωσης, στην υπεραπασχοληση της καλοπερασης μας, στην αδιαφορια για οσα σκληρα ετοιμαζονταν στα χρονια της δικης μας απατηλης ευημεριας και που τωρα μας αποκαλυπτονται χωρις ελεος.

Η νεοελληνικη κοινωνια λειτουργησε τα τελευταια τριαντα χρονια με τροπο αυτιστικο.Επιδοθηκε στην αναζητηση μιας ταυτοτητας που δεν της ανηκε, αλλα ηταν υποχρεωμενη να ανακαλυψει και στην συνεχεια να την βαλει στο πορτοφολι της για να την επιδεικνυει στην πρωτη ευκαιρια.Εξελιχθηκαμε σε ακομψα προιοντα υποκουλτουρας, εχοντας κατα νου ως προτυπα την μαρκα του κινητου,τα επωνυμα ρουχα και τις διακοπες σε ακριβα θερετρα.Κομματι αυτου του κοινωνικου ιστου ειμαι κι εγω και δεν μπορω να παρω απαλλαγη.Στην πραγματικοτητα ομως η κοινωνια ελαχιστα ειχε αναγκη απο τα αναιμικα τηλεοπτικα προτυπα που κατεκλυσαν τη ζωη μας και αλλαξαν τις επιλογες μας.

Και ενω εμεις προχωρουσαμε, το παιχνιδι παιζοτανε με σημαδεμενη τραπουλα και η καταστροφη δεν αργησε να ερθει.Μιλαω στο τηλεφωνο με φιλους, στη δουλεια σχολιαζουμε τα γεγονοτα και το εργασιακο μας μελλον που με τις νεες επιταγες του Ενιαιου Ευρωπαικου Ουρανου και της συνενωσης του εναεριου χωρου διαγραφεται αβεβαιο και μελαγχολω ξανα.

Πιστοποιηση αγγλικης γλωσσας,υποχρεωτικες ιατρικες εξετασεις,μειωση μισθου,αυξηση κυκλοφοριας,μηδενικες προσληψεις,ενω οι αποχωρησεις για λογους υγειας,η συνταξιοδοτησης ειναι παρα πολλες.Σε καλουν απο το σπιτι να δουλεψεις στο ρεπο σου γιατι το προσωπικο δεν φτανει να καλυψει τις αναγκες.Και το καλοκαιρι προβλεπεται θερμο με τεσσερεις μερες αδεια και αν.

Υστερα ακουω πολλους να λενε"τα παιδια μας να φυγουν εξω.Τι να κανουν εδω.Εδω δεν υπαρχει μελλον."Τοτε καταλαβαινω πως διωχνουμε απο τη χωρα ενα θαυμασιο εργατικο δυναμικο.Μια ολοκληρη γενια καλειται να κανει τις επιλογες της εκτος Ελλαδας. Τα νιατα που επρεπε να ειναι η πηγη της χαρας και της ελπιδας, εκδιωκονται με το στανιο απο τη χωρα που τα γεννησε αν θελουν να δουν καλυτερες μερες.

Μακαρι να σταματησει εδω το κακο,γιατι αυτη η χωρα κινδυνευει να παει πολλα χρονια πισω και να βλεπει το μελλον της υπο επιτηρηση.Δεν πρεπει να παραδοθουμε,αλλα να αφυπνιστουμε.Δεν εχουμε αναγκη να κατασκευαζουμε ηρωες με το ζορι για να τους μνημονευουμε μετα.Χρειαζομαστε μονο να ξαναπιστεψουμε στις αξιες που απορριψαμε και να να καταλαβουμε πως οτι λαμπει δεν ειναι χρυσος.

Υ.Γ.Οι πινακες του RENE MAGRITTE