ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΟ ΠΑΙΔΙ

Ητανε ενα τοσο δα βρεφος και ταξιδευε με τους γονεις του για την Κερκυρα.Η παρουσια του ειχε ολοκληρωσει την γλυκια προσμονη των εννεα μηνων.Και κεινη την ημερα λιγων ημερων μωρο ο Λευτερης πηγαινε να συναντησει το πεπρωμενο του.Καθομουνα στην αλλη ακρη της αιθουσας αναμονης στο παλιο αεροδρομιο του Ελληνικου και περιμενα ανυπομονα να πεταξω προς την δικη μου ευτυχια.
Θα συνταξιδευαμε για το νησι που με φιλοξενησε για πεντε χρονια.Εμενα με περιμενε ο ερωτας με το προσωπο του αγαπημενου μου αργοτερα συζυγου και κεινοι επεστρεφαν στο σπιτι τους με το νεο τους μωρο.Τους παρατηρουσα να χαμογελανε και να το φροντιζουν.Ηταν ευτυχισμενοι.Ο Λευτερης ητανε το δευτερο αγορι της οικογενειας και σιγουρα ο μεγαλυτερος Νικολας τους περιμενε με αγωνια για να γνωρισει το αδερφακι του.
Στο διαστημα που εζησα στην Κερκυρα τους γνωρισα καλυτερα.Ο Δαμων ητανε συναδελφος μας και δουλεψαμε μαζι τοσα χρονια.Η Χριστινα ειχε σπουδασει νηπιαγωγος αλλα φροντιζε το σπιτι και την οικογενεια.Γελασαμε και περασαμε χαρες και αναποδιες μαζι.Πηρα πολλα μαθηματα ανθρωπιας και ανωτεροτητας απο αυτους τους ανθρωπους.
Αυτο ομως που θυμαμαι πολυ εντονα,ητανε οι υπεροχες βραδιες με φαγητο και ποτο στο παντα ανοιχτο σπιτι τους.Το κλειδι της πορτας βρισκοτανε πανω στην κλειδαρια παντα.Απλως ανοιγες και εμπαινες. Τα αγορια ειχανε κιολας μεγαλωσει και συμμετειχαν σε πολλα,αλλα ειχαν και τις δικες τους ωρες.Πηγαιναν για υπνο νωρις και τοτε εμεις αρχιζαμε την οινοποσια και την συζητηση που δεν τελειωνε παρα μονο τις μικρες ωρες της νυχτας.
Ολα ειχανε θεση σ'αυτες τις συζητησεις.Απο την δουλεια και τα οικονομικα μας,μεχρι την πολιτικη,την αριστερα και τα σχεδια ολων μας για το μελλον.Αυτος ητανε και ο πιο βολικος τροπος για να περασουν πιο ευκολα οι μοναχικοι χειμωνες στην Κερκυρα οταν το νησι εμενε μονο του με τους κατοικους.Αν κλεισω για λιγο τα ματια μου νομιζω πως βρισκομαι ακομα εκει στο ζεστο φιλοξενο σπιτι τους.

Λιγο πριν τα Χριστουγεννα του 87 εμεις πηραμε μεταθεση για την Αθηνα.Τους αφησαμε στην Κερκυρα.Ειχαν αποφασισει να εγατασταθουν οριστικα και να συνεχισουν τη ζωη τους εκει με την ομορφη οικογενεια τους.Καθως εφευγα η Χριστινα μου χαρισε το πιο ομορφο κοχυλι της συλλογης τους και γω το κρατησα με πολυ αγαπη για να μου ζεστανει το χερι μεσα στο χειμωνα.Το τελευταιο μας βραδυ στο νησι το ειχαμε περασει στο δικο τους σπιτι.Οταν φυγαμε συνεχισαμε να εχουμε τακτικη επαφη αλλα οχι πια οπως παλια.Η αποσταση που μας χωριζε ητανε μεγαλη.Και η καθημερινοτητα συνηθως σε παρασυρει.Μαθαιναμε τα νεα τους συχνα.Τα αγορια ειχανε μαγαλωσει και πηγαιναν σχολειο.
Η πρωτη δυσαρεστη ειδηση εφτασε λιγα χρονια μετα.Ο Δαμων ητανε αρρωστος στον Ευαγγελισμο με λευχαιμια.Αρχισε μια τεραστια προσπαθεια απο μερους του που κρατησε πολλους μηνες και ειχε ανελπιστα ευχαριστο τελος.Ειχε νικησει την αρρωστια και ειχε επιστρεψει στο σπιτι γερος για να συνεχισει την ζωη του.
Το καλοκαιρι του 96 ταξιδεψαμε στην Κερκυρα για διακοπες και τους ξαναβρηκαμε.Ητανε πολυ καλα και ειχανε αγορασει δικο τους σπιτι.Θυμηθηκαμε τα παλια,γελασαμε και κολυμπησαμε μαζι.
Στα μεσα της δεκαετιας του 2000 η αρρωστια τον ξαναχτυπησε.Καινουρια ταλαιπωρια,εξετασεις, οδυνηρες θεραπειες,πονος και αγωνια.Και οταν κανεις δεν το περιμενε και ενω με ψυχραιμια ειχαν προετοιμασει τα παιδια για το αναποφευκτο, εγινε παλι το θαυμα.
Βγηκε απο το νοσοκομειο εντελως καλα και με ενα τεραστιο χαμογελο ξαναγυρισε στην Κερκυρα και στην οικογενεια του.Και ητανε ολα ησυχα και συνηθισμενα παλι, με το μελλον να τους χαμογελα και καθως τα αγορια ειχανε μεγαλωσει και ειχανε χαραξει δικους τους δρομους ητανε ευχαριστημενοι με την συνταξη του Δαμωνα και το μικρο εξοχικο στα Ζαγορια.
Κι ολα αυτα μεχρι χτες το πρωι.Το πιο σκοτεινο πρωινο που ξημερωσε στη ζωη τους.
Γιατι ξαφνικα εφυγε το φως και ηρθε το σκοταδι.Σε μια στροφη του δρομου και εντελως αναιτια ο μικρος Λευτερης πεταξε μακρια.Εφυγε για ενα ταξιδι χωρις επιστροφη στη χωρα της σιωπης και μας βυθισε ολους στη θλιψη και την στενοχωρια.
Ετσι απλα μεσα σε ενα λεπτο αλλαξαν ολα.Τα ονειρα κι οι ελπιδες δεν εχουνε χρωμα πια, καθως το γλυκο του χαμογελο βασιλεψε.Ποσα δακρυα ακομα και με τι λογια να παρηγορησεις αυτους τους γονεις που ανοιξε μεσα τους τοσο βαθεια πληγη;
Τιποτα δεν αξιζει περισσοτερο απο την ανθρωπινη ζωη και το χαμογελο των παιδιων μας.Ολα τα αλλα ειναι φλυαριες του νου και δεν πρεπει να μας απασχολουν.
Να αγκαλιασουμε ολοι τα παιδια σας και να τα αγαπαμε γιαυτο που ειναι, χωρις διακρισεις και παραλογες απαιτησεις.
Για τον Λευτερη το κεφαλαιο της ζωης του εκλεισε στα 27 του χρονια.Ειναι αδικο και παραλογο,αλλα γεννα σκεψεις που μας βοηθανε να ωριμασουμε ολοι.
Αγαπημενοι μου κουραγιο.