ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΑ

Τελικα ποσο γρηγορα περναει ο καιρος!
Αυτο πια δεν ειναι προσωπικη ανακαλυψη.Το εχουμε καταλαβει ολοι και πολλες φορες τρεχουμε για να προλαβουμε το χρονο που φευγει με ταχυτητα ανεμου και να νιωσουμε την καθε στιγμη που περναει.Να την κανουμε δικη μας και να την προσθεσουμε στην απιστευτη συλλογη αναμνησεων που κρατανε ζωντανη τη μνημη και κανουν το περασμα του χρονου λιγοτερο επωδυνο.

Θυμαμαι πως ενα μεσημερι γυρνωντας απο τη δουλεια, θα ητανε λιγο μετα την εθνικη επετειο και ειδα στο δρομο μου τα πρωτα Χριστουγεννιατικα στολιδια.
Και νομισα τοτε πως ητανε τοσο νωρις και μεχρι να ερθουν οι γιορτες εχουμε πολυ χρονο μπροστα μας.Και τωρα καθως κοιταζω το αναμενο δεντρο συνειδητοποιω πως το επομενο Σαββατο εχουμε Χριστουγεννα.

Και ταυτοχρονα καταλαβαινω πως αυτα τα Χριστουγεννα θα ειναι πολυ δυσκολα για ολους και τοσα μα τοσο διαφορετικα.Ο κοσμος νοιωθει κουρασμενος, απογοητευμενος και η λαμψη παλαιοτερων ημερων δεν υπαρχει πια στο βλεμμα,αλλα ουτε και στην καρδια.

Ειναι πολυ δυσκολο να αποδεχτεις πως ετσι ξαφνικα, εχουν αλλαξει τοσα πραγματα στην καθημερινοτητα σου και και πως η καθημερινοτητα καποιων αλλων ανθρωπων εχει αλλαξει με ενα τροπο οδυνηρο.
,

Και τελικα στολισα και φετος και αγορασα μικρα δωρα και στολιδακια για τους φιλους μου και παιχνιδια με ζωηρα χρωματα για τα μικρα προσωπακια της οικογενειας.Ομως καθε στιγμη νοιωθω πως κατι λειπει.Ειναι ο αυθορμητισμος που υποχωρησε και η ελλειψη σιγουριας για το αυριο.Ειναι που μεχρι πριν λιγα χρονια κανεις δεν μπορουσε να φανταστει ποσο σκληρα μπορουσαμε να πληρωσουμε την απερισκεψια και την απληστια καποιων μεγαλοσχημων που
δουλευαν ταχα μου για το δικο μας το καλο και τελικα μας οδηγησαν στην πιο παταγωδη πτωχευση.

Πτωχευση συναισθηματων,ιδεων,και ιδεολογιων.

Γιατι οταν πτωχευσουν τα συναισθηματα,πτωχαινει κι ο νους και γινεται μεγαλος ο αγωνας για κρατηθει το χαμογελο στα χειλη.

Και εφτιαξα και τον Χριστουγεννιατικο κορμο,να παρει τη θεση του στο τραπεζι και να μας γλυκανει ολους,γιατι αυτες τις μερες δεν μπορεις να τις φανταστεις χωρις τη γευση και το αρωμα του σπιτικου γλυκου.

Για να μυρισει το σπιτι, ελεγε η μανα μου που μεσα στην απλοτητα της και στα τοσα δυσκολα που ειχε ζησει δεν θα μπορουσε να φανταστει αυτο που θα ζουσαμε καποτε κι εμεις.

Και υστερα με την φιλη μου την Νινα πηγαμε παρεα στο Μπαζαρ των Δρομων Ζωης και ανοιξαμε την καρδια μας και αγκαλιασαμε για λιγο την προσπαθεια αυτων των ανθρωπων που αφιερωνουν τον χρονο τους για να προσφερουν στους ανθρωπους που εχουνε αναγκη.

αλλα κι εκει οπως μου ειπε η Τινα που ειναι η ψυχη της προσπαθειας,η προσελευση και η προσφορα ειναι για φετος περιορισμενη.Ο κοσμος θελει να βοηθησει αλλα δεν μπορει πια με τον τροπο που το εκανε καποτε.

Θα ηθελα με καποιο τροπο να με αγγιξει και παλι η μαγεια που ενιωθα τα Χριστουγεννα οταν ημουνα παιδι.Τη στιγμη που κατεβαινε το δεντρο απο την αποθηκη και γεμιζε ο τοπος απο τα φανταχτερα στολιδια,τη χρυσοσκονη και το ψευτικο αφρατο χιονι μια αορατη δυναμη με σηκωνε απαλα και με καθιζε στα κλαδια του.
Και εκει αναμεσα στα λαμπιονια και τα χρωματα εκανα ονειρα γεματα ομορφια και αθωοτητα.
Ενιωθα να γεμιζω φως και μεταμορφωνομουνα σε ενα μικρο αγγελακι που ηξερε να χαιρεται με καθε τι απλο και χαρμοσυνο που υπηρχε γυρω του.

Ητανε τοσο μεγαλη η χαρα μου που συχνα ξυπναγα τη νυχτα για να σταθω μεσα στο κρυο κοντα στο φωτισμενο δεντρο και να ονειρευτω.Και πιστεψτε με δεν υπηρχε μεσα μου ιχνος ψεμματος.Καθε συναισθημα και καθε σκεψη ητανε περα για περα αληθινη.

Στην καρδια μου και στην σκεψη μου υπαρχει παντα αυτη η παραμυθενια στιγμη που με αγγιζε το πνευμα των Χριστουγεννων και που δυστυχως για μενα, με το περασμα των χρονων, δυσκολευομαι τοσο πολυ να ξανασμιξω μαζι του.
Σιγουρα χρειαζομαστε ελπιδα και αισιοδοξια και νομιζω πως για να το πετυχουμε αυτο ειναι αναγκη να ξαναπερπατησουμε ανταμα με το μικρο παιδι που καποτε αφησαμε πισω μας.
Αφηνω ευχες σε ολους, για να ειναι αυτες οι γιορτες στολισμενες με αγαπη και ζαχαρη.