ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΕΜΩΝΗ

Το Λαυριο σε περιμενει στο τελος της διαδρομης καθως διασχιζεις την Αττικη με κατευθυνση προς τα νοτια.Γνωστη απο την αρχαιοτητα η πολη που προμηθευε με αργυρο την Αθηνα, απο τα πλουσια ορυχεια της, μοιαζει να ξεπηδαει απο τη θαλασσα, λουσμενη στο παναρχαιο φως.
Σημερα ειναι μια πολη συγχρονη, με μεγαλο λιμανι, πλατειες, φοινικες στην ακρη του δρομου,ερειπια απο το παρελθον,μεταναστες που παλευουν ελπιζοντας και χωρους παραξενους, μαγικους, γεματους ιστορια και φορτωμενους απο τον μοχθο των εργατων που περασαν απο δω.

Η ιστορια του Λαυριου ειναι δεμενη με την βιομηχανικη πορεια αυτου του τοπου και ειναι σιγουρο οτι πολλες οικογενειες απο την γυρω περιοχη, αλλα και απο τις Κυκλαδες και την Ευβοια ερχονταν εδω ακομα και με τα ποδια για να δουλεψουν.Πρωτα στα ορυχεια και αργοτερα στις διαφορες βιομηχανιες που αναπτυχθηκαν στην περιοχη και εδωσαν ζωη στην πολη.
Σκονισμενες μνημες στεκονται τωρα πια μεσα στο Λαυριο τα παλια εργοστασια.Απο τα σπασμενα παραθυρα περναει ο αερας και ταξιδευει μακρια το τραγουδι που σωπασε μαζι με τον ηχο της μηχανης.

Σημερα στο Λαυριο φτανουμε με τη γλυκια προσμονη να παρουμε ενα πλοιο για τις απεναντι ακτες των Κυκλαδων και να χαρουμε ενα παγωμενο ουζο στα μαγαζια που γεμιζουν την πλατεια.Αν φτασεις νωρις το πρωι πηγαινεις στις βαρκες που δενουν στο λιμανακι και ψωνιζεις φρεσκα ψαρια που σπαρταρανε πανω στο μπλε χρωμα της πλωρης.

Η αγορα ειναι χτισμενη απο τον περασμενο αιωνα σε σχημα Πι και στο λευκο πλακοστρωτο λιγοστευουν πια τα καταστηματα γιατι η κριση που ταλανιζει τη ζωη μας τα γκρεμιζει ολα και γεμιζει τους αλλοτε χαρουμενους χωρους με σκιες.Αρκετα ειναι κλειστα και αδεια και στο πλαι βρισκεις μερικα καφενεια και μικρες ταβερνες με κοσμο που καθεται στον ηλιο και απολαμβανει αυτο το λιγο που του αναλογει.

λατρεμενος αχινος

παλαμιδακια,λακερδα,κεφαλοι

Γαριδες και καβουρια ζωντανα

Τα χορτα μου φανηκαν ομορφα και τρυφερα.Ειναι το τελειο συνοδευτικο για το ψαρι μαζι με ενα παγωμενο κρασι.

Πισω απο τις βαρκες και στο βαθος του οριζοντα, ριχνει βαρεια τη σκια της στο Λαυριο η Μακρονησος.Το νησι που σημαδευει την προσφατη ιστορια της Ελλαδας και οι μνημες που το συνοδευουν ειναι σκληρες και παντα ζωντανες, στεκει εκει και κλεινει με το σχημα του το λιμανι,σαν μια αγκαλια που ξεχασε να αγαπησει το ιδιο το παρελθον της.Στην αποβαθρα αυτη, οι ανθρωποι αφηναν πισω για παντα την ψυχη τους και πηγαιναν να συναντησουν το πεπρωμενο τους,τρομαγμενοι και ταπεινωμενοι.Σημερα αυτο τα νερα της Μακρονησου ερχονται ολοφρεσκα ψαρια και αστακοι οπως μου ειπε ενας ψαρας που διορθωνε τα διχτυα του.

Στην επιστροφη αφησαμε τον κεντρικο δρομο-που ετσι κι αλλιως ειναι κλεισμενος απο τους κατοικους της Κερατεας -και ακολουθησαμε τη διαδρομη μεσα απο το δασος.

Ετσι βρηκα την ευκαιρια να φωτογραφισω την μοναχικη ανεμωνη που στολισε με χρωμα την ακρη του δρομου.

Υ.Γ.Στον καλο μου φιλο Παναθηναιο
Ειμαι σιγουρη οτι η αγορα στο Λαυριο μπορει να του προσφερει μια πρωτης ταξεως αφορμη για μαγειρικες.