ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ανοιγοκλεισαμε τα ματια μας και χαθηκε.Στα κρυφα στα φανερα μας ακολουθησε και μας προσπερασε. Σαν κατι παλιο κι αγαπημενο ο χρονος που περνα δεν χανεται.
Ο θαυμαστος μηνας Αυγουστος τελειωνει.
Το καλοκαιρακι περασε νωχελικα στην αθανασια του.
Φετος αγαπησαμε ξανα,καναμε καινουριους φιλους,νοιωσαμε ευτυχια ,απογοητευση και χαθηκαμε στις παιδικες αναμνησεις σαν αντιδοτο στην μιζερια.
Δεν ξερω γιατι σε στιγμες που στεκεται ο χρονος κανουμε απολογισμους και παιρνουμε καινουριες αποφασεις.Σαν οροσημο να μας φαινεται η καθε εποχη που φευγει και ολο ψαχνουμε για κατι που θα μας αλλαξει προοπτικη.
Νομιζω πως ο ανθρωπος εχει αναγκη να λιανει τις γωνιες μεσα του να ξαναπερπατησει σαν νηπιο τα πρωτα βηματα. Ειναι εσωτερικη αναγκη να βαζουμε στοχους κι αν ακομα δεν τους πραγματοποιησουμε ολους, που συνηθως ετσι γινεται,δεν πειραζει.Σημασια εχει να δουμε ξανα τον εαυτο μας μεσα στον καθρεφτη του μελλοντος μας με την επιθυμια που εχουν οι εφηβοι για ανατροπες και νεες κατακτησεις.

Αυτο το καλοκαιρακι κοντευει να τελειωσει.Ο κοσμος επιστρεφει σιγα σιγα απο διακοπες και ταξιδακια και οι ρυθμοι μας παλι γινονται εντατικοι για να τα προλαβουμε ολα.

Και μια πικρη γευση την εχουμε ομως, γιατι για μια φορα ακομα με τοση απρεπεια καταστρεψαμε οτι η φυση απλοχερα εφτιαχνε για μας τοσα χρονια.Και τωρα για να ζωντανεψει παλι το πρασινο θα χρειαστουν προσπαθειες γερες και οχι φανφαρες και λογια διαμαχης απο πολιτικους μπροστα στις καμερες.Ειναι το μονο που δεν βοηθαει.

Ο χρονος προχωραει,οι σελιδες της ζωης γεμιζουν.Οταν ημουν παιδι μετρουσα τον χρονο με την εναρξη και το τελος της σχολικης χρονιας.Με το φθινοπωρο ειχα αναπτυξει μια αλλη σχεση σαν να ζουσα μια δικη μου πρωτοχρονια που καθολου δεν με πειραζε αν οι αλλοι δεν την καταλαβαιναν.Φθινοπωρο-σχολειο,καλοκαιρι-διακοπες,και παλι απο την αρχη.Στον χρονο που φευγει και παλι ξαναγυριζει,μου ταιριαζουν υπεροχα οι στιχοι του μεγαλου Αλεξανδρινου:

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ

Επεστρεφε συχνα και παιρνε με,

αγαπημενη αισθησις επεστεφε και παιρνε με

οταν ξυπνα του σωματος η μνημη,

κι επιθυμια παληα ξαναπερνα στο αιμα

οταν τα χειλη και το δερμα ενθυμουνται,

κι αισθανονται τα χερια σαν ν' αγγιζουν παλι.

Επεστεφε συχνα και παιρνε με την νυχτα,

οταν τα χειλη και το δερμα ενθυμουνται...